Τι 30.. τι 40 … τι 50….

Ηλικία…είναι απλά ένας αριθμός και σημασία έχει πως και πόσο νιώθεις; Ή μήπως αρχίζεις να φέρεσαι και να νιώθεις διαφορετικά εξαιτίας της ηλικίας σου. Γιατί ένας και μόνο αριθμός έχει τόση δύναμη πάνω στο μυαλό σου ώστε να αρχίζεις να μπαίνεις στην γνωστή σε όλους κρίση ηλικίας κανα 2-3 χρονάκια πριν αλλάξεις δεκαετία;

«Η κάθε ηλικία έχει τις δικές της χάρες» έλεγα μικρότερη και το πίστευα όπως το πιστεύω και τώρα. Γιατί όμως τότε ήταν πιο χαλαρά τα πράγματα ενώ τώρα τόσες και τόσες σκέψεις συνοδεύουν αυτή την φράση;

Αν ρωτήσεις τους γύρω σου από μια ηλικία και πάνω θα ακούσεις από τους περισσότερους ότι τα τελευταία χρόνια δεν τα έχουν καταλάβει για πότε πέρασαν ή ότι στο μυαλό τους έχουν «κολλήσει» σε κάποια ηλικία και δεν έχουν σχεδόν συνειδητοποιήσει για πότε έφτασαν στην τωρινή τους.

Θυμηθείτε την εποχή εκείνη που κάθε ένας πάνω από τα 30 σας φαινόταν γέρος! Χα χα και τώρα καλά καλά πολλοί δεν έχουν γίνει καν γονείς και απαντάτε «μικρός είμαι ακόμα»

Τα πρώτα συμπτώματα έρχονται εκεί με κάτι ερωτηματολόγια που απαντάτε και εκεί…στο κουτάκι ηλικία που διαλέγατε το 20-26, και μετά το 27-35 και ξαφνικά σας έρχετε ένα κάτι…..

Είναι σαν τις κλασσικές μαμαδίστικες ατάκες τύπου «κοίτα να κάνεις αυτό και αυτό τώρα που είσαι μικρή» και στο καπάκι «35 χρονών μουλάρα πια και ακόμα μυαλό δεν έβαλες» χι χι χι.

Με το που θα αρχίσουν οι πρώτες σκέψεις της παραπάνω κρίσης να σε πιάνουν ξαφνικά νιώθεις ότι δεν έχεις χρόνο να κάνεις όσα θέλεις, ότι κάθε νεότερος άνθρωπος απο σένα σου φαίνεται ακόμα πιο νέος. Ότι ο καιρός πέρασε και εσύ τώρα 30αρίζεις, 40αρίζεις, 50αρίζεις και που να πας τώρα «μεγάλος άνθρωπος¨»

Αρχίζεις να πετάς ατάκες τύπου «τότε ήταν ωραίες εποχές, που έβγαινες και …» μέχρι να ακούσεις απο κανένα 20χρονο το ίδιο και να μείνεις παγωτό χι χι χι.

Συνειδητοποιείς οτι τα χρόνια περνάνε πιο γρήγορα ( και έτσι είναι!!) Πότε ήταν που τελείωσες τη σχολή σου; Πότε ήταν που πρωτοέπιασες δουλειά ή που άλλαξες επαγγελματικό προσανατολισμό; Ή όταν βλέπεις αφιερώματα για τα 2 χρόνια που πέρασαν απο τον θάνατο του τάδε ηθοποιού….2 χρόνια; Μα πότε πέρασαν τα 2 χρόνια. Ήταν σαν χτες που είδα την είδηση!

Βλέπεις γύρω σου ανθρώπους να αλλάζουν και όμως εσύ έχεις την εντύπωση ότι παραμένεις ίδιος. Ανθρώπους που τους έβλεπες μεγάλους παλιότερα τώρα σιγά σιγά αρχίζεις να τους «φτάνεις» και να σου φαίνονται ίδιοι εκείνοι χα χα χα

Αρχίζεις να ακούς κάτι περίεργους θορύβους που προέρχονται από διάφορα σημεία …. του σώματός σου!!! «Δεν μεγαλώνω γίνομαι απλά πιο τραγανός» όπως λέει και μια ατάκα που κυκλοφορεί στο facebook.

Ξαφνικά τα σαββατοκύριακα αποκτούν άλλη διάσταση στα μάτια σου. Που πήγαν εκείνα τα βράδια που σχεδίαζες τι θα βάλεις και η έξοδος σου ήταν το άλφα και το ωμέγα; Που βιαζόσουν να βγεις για να μην χάσεις ούτε ένα λεπτό διασκέδασης; Τα τηλεφωνήματα για να κανονίσεις τις παρέες σου; Η ανυπομονησία; Η «αγωνία» που τα συνόδευε; Μέσα σε μερικές μόνο ώρες προλάβαινες να κάνεις τόσα πράγματα. Αρκούσε μόνο καλή θέληση. Και καφές και βόλτες και φλερτ και κάτι να τσιμπήσεις και διαδρομές από την μια καφετέρια στην άλλη για να βρεις άλλες παρέες. Σκαλιά, ανηφόρες, κατηφόρες, αποστάσεις εκμηδενίζονταν σε χρόνο dt! Ελάτε….πείτε μου…πόσες φορές έχετε «θυμηθεί» ότι είναι Σαββατόβραδο από την έντονη κίνηση πιτσιρικάδων στο δρόμο;

Να μην μιλήσουμε για αλλαγές στο δέρμα, πρώτες, δεύτερες και μερικές τρίτες ρυτίδες (ανάλογα με την ηλικία), και λευκές τρίχες στα μαλλιά να ολοκληρώνουν την κορνίζα (ανεξάρτητα ηλικίας αυτά)!

Όσες προσπάθειες και αν κάνεις να βγεις για κάνα ποτό σε κανένα ορθάδικο καταλήγεις να αποφασίζεις ότι τελικά στις εξόδους σου θέλεις ποιότητα μιας και άλλη ποιότητα έχει όταν ο χώρος είναι εξοπλισμένος με ωραιότατα τραπεζάκια μην σου πω και χουχουλιάρικους καναπέδες. Άλλο κύρος! 🙂

Και φυσικά δεν είναι μόνο τα μπαράκια. Η άνεση, και η ποιότητα διασκέδασης είναι βασικός παράγοντας στις αποφάσεις σου. «Τι; Να πάω να στριμωχθώ μέσα στα λεωφορεία; Το αυτοκινητάκι μου δεν το αλλάζω», «Διακοπές σε σκηνή με τα κουνούπια να προσπαθούν να με αδυνατίσουν πίνοντας μου το αίμα; Ξενοδοχειάκι και πάλι ξενοδοχειάκι» «Να πιαστώ ολόκληρη με τα τακούνια τόσες ώρες;» «Να….» «Να….» «Να….»

Αρχίζεις να έχεις κοινά σημεία με τους γονείς σου, οι απόψεις σας συγκλίνουν, οι διαφωνίες σας μειώνονται. «Εγώ όταν παντρευτώ θα είμαι διαφορετικός απο εσας, δεν θα μουχλιάσω, θα κάνω αυτό και εκείνο» χτυπιόσασταν πιθανώς. Τώρα με τα χρήματα να περιορίζουν τις επιλογές υπάρχουν φορές που βλέπετε τους γονείς σας πιο ενεργητικούς απο εσας!

Οι λογαριασμοί παύουν να είναι «ένας φάκελος για σένα μπαμπά» και ο παραλήπτης πλέον είστε εσείς μαζί με την λυπητερή που περιλαμβάνει.

Εκεί που το χαρτζιλίκι ή ο μισθός σας πήγαινε όλος για make up – βόλτες – ρουχαλάκια – τσάντες και παπούτσια τώρα ΟΤΕ – ΔΕΗ – χαράτσια είναι αυτά που διεκδικούν πρώτα τα χρήματά σας και όταν βλέπετε τι μένει για το υπόλοιπο του μήνα τραβάτε τα μαλλιά σας και πάνε υπέρ πίστεως εκείνα τα ωραία «κάτι» που είχατε βάλει στο μάτι. Όλα πλέον εξαρτώνται από εκείνο τον μαγικό αριθμό των χρημάτων που μένει υπόλοιπο για κάθε μήνα και φυσικά χωρίς να έχετε βάλει μέσα σ.μαρκετ, ένδυση, γιατρούς κτλ.

Πιάνεις κουβέντες και τεχνικές και tips για πράγματα που αφορούν την μαγειρική, τις δουλειές του σπιτιού κτλ ποιός; Εσύ που ήθελες μόνο να βγαίνεις και βαριόσουν και στην ιδέα ότι θα κάνεις γενική στο δωμάτιό σου.

Αρχίζεις και καταλαβαίνεις ότι μεγαλώνεις όταν αρχίζεις να «χάνεις» φίλους και γνωστούς λένε κάποιοι και μάλλον έχουν δίκιο …..

Είναι λογικό όταν ο χρόνος περνάει και ιδιαίτερα σε μεγαλύτερες ηλικίες όπου οι περισσότεροι οι ηλικιωμένοι αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας να επικρατεί ο φόβος για το τέλος και αυτό πολλές φορές να αλλάζει και την συμπεριφορά τους αλλά και την ψυχολογική τους κατάσταση. Γεγονός είναι ότι όταν φεύγουν απο την ζωή οι μεγαλύτεροι της οικογένειάς σου, νιώθεις ότι ο χρόνος μικραίνει και σιγά σιγά «παίρνει σειρά η γενιά σου» 😦

Είναι μετά να μην σε πιάνει κρίση ηλικίας????

Και έτσι για να σας «αποτελειώσω» ρίξτε μια ματιά εδώ και πείτε μου…σας θυμίζουν κάτι; 🙂