Πολλές μα πάρα πολλές φορές χρησιμοποιούσα την φράση «δεν προλαβαίνω» ή «δεν έχω χρόνο για..». Κάθε φορά όμως που το έλεγα κάτι μέσα μου κλοτσούσε…. Κάτι δεν ήταν σωστό… Δεν μου κόλλαγε…..Τι σημαίνει δεν έχω χρόνο;
Ξέρετε, πολλές φορές λέμε και κάνουμε πράγματα καθαρά εγωκεντρικά και ας μην είναι ο εγωισμός η λέξη που μας χαρακτηρίζει. Είναι ανθρώπινο χαρακτηριστικό και ίσως η αιτία για διάφορες συμπεριφορές. Παρατηρούσα λοιπόν ότι ακόμα και αν δυο άνθρωποι ζουν ακριβώς την ίδια κατάσταση, πάντα του ενός είναι πιο «βαριά», πιο σημαντική από του άλλου. Μέχρι ένα σημείο ίσως έχει μια λογική μιας και ο καθένας βιώνει με τον δικό του τρόπο την κάθε κατάσταση. Μέχρι ένα σημείο πάντα γιατί συνήθως δεν είναι βιωματικό το θέμα. Είναι η ανάγκη που έχουν οι άνθρωποι να δείχνουν ότι είναι ξεχωριστοί, ότι είναι σπουδαιότεροι των άλλων. Όταν κατάλαβα ότι μου «χτυπάει» η φράση αυτή αναρωτήθηκα το γιατί. Γιατί δεν ένιωθα άνετα με αυτή; «Δεν έχω χρόνο» ….. αν το πάρεις κυριολεκτικά είναι τρομακτικό. Και αμέσως σκέφτηκα όλους τους ανθρώπους που είναι σε κάποιο νοσοκομείο, τους ανθρώπους που πηγαίνουν για θεραπείες μέρα παρά μέρα και όμως οι υποχρεώσεις τους ολοκληρώνονται μέσα στην ημέρα. Κάποιον που δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ σε μια και δυο δουλειές, μια πολύτεκνη οικογένεια και τόσα άλλα παραδείγματα. Η κυριολεξία της φράσης ήταν αυτή που κράταγε την μεγαλύτερη βαρύτητα…
Παρατήρησα λοιπόν από που μπάζει η δική μου καθημερινότητα. Ας μη γελιόμαστε….Ξέρουμε…ξέρουμε που δίνουμε προτεραιότητα, που χάνουμε ώρες ολόκληρες από την ζωή μας, απλά δεν έχουμε καταλάβει το πόσο πολύτιμες είναι οι ώρες αυτές που χάνουμε.
«Δεν διαχειρίζομαι σωστά τον χρόνο μου με αποτέλεσμα να μην μου φτάνει» λοιπόν ήταν η σωστή φράση. Εντάξει… εννοείται ότι υπάρχουν και εκείνες οι μέρες που πραγματικά δεν προλαβαίνουμε και τρέχουμε και δεν φτάνουμε. Δεν αναφέρομαι σε αυτές.
Έτσι λοιπόν κατάλαβα και άλλα πράγματα που αφήνω στο ρελαντί και μετά «κυνηγάω την ουρά μου», κάνοντας μη οργανωμένες και άρα μη αποτελεσματικές κινήσεις. Όλο αυτό θέλησα να το αλλάξω. Αλλάζει όμως μια κατάσταση εύκολα όταν έχει γίνει σχεδόν συνήθεια; Οι ειδικοί λένε ότι παίρνει 21 μέρες για να αλλάξει μια συνήθεια. Δεν ξέρω…χα χα δεν το δοκίμασα έτσι. Γιατί όμως να μην πιάνει; Το μυαλό βολεύεται και συνηθίζει εύκολα αλλά και εκπαιδεύεται και ενεργοποιείται περισσότερο. Το εμπόδιο είναι ότι πολλές συνήθειές μας είναι άμεσα συνυφασμένες με την ψυχολογία μας και αν δεν είναι πολύ εύκολα επηρεάζονται!
Άτιμο πράγμα η ψυχολογία μας…είναι εντυπωσιακό το πόσο εύκολα αλλάζει και το πόσα πράγματα επηρεάζει! Δεν θα το συζητήσουμε όμως τώρα αυτό. Το ερώτημα είναι ότι οι συνήθειές μας επηρεάζουν την ψυχολογία μας ή η ψυχολογία μας τις συνήθειές μας; Μου έλεγαν κάποια στιγμή ότι όταν το σπίτι είναι μαζεμένο αυτό επηρεάζει θετικά και την ψυχολογία μας αλλά δυστυχώς και το ανάποδο. Αφού πολλοί παράγοντες μας επηρεάζουν λοιπόν γιατί να μην προσπαθήσουμε να φτιάξουμε όσους περνάνε από το χέρι μας; Ναι…ακόμα και αν βαριόμαστε.
Anyway, να μην τα πολυλογώ, προσπάθησα να ρυθμίσω λίγο την καθημερινή ρουτίνα του σπιτιού κάνοντας μικρές αλλαγές. Παρατήρησα ότι τελείωνα τις βασικές μου δουλειές συν το φαγητό πολύ πολύ νωρίτερα απο ότι πριν! Παρατήρησα ότι μου έμενε χρόνος ελεύθερος που δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που είχα τόσο. Παρατήρησα ότι μου έφτιαχνε η διάθεση ακόμα περισσότερο απο το πρωί. Ότι είχα όρεξη να κάνω πράγματα που άφηνα για «όταν θα έχω χρόνο» ή για το κλασικό «αργότερα». Είχα και την όρεξη να βγω ή να απολαύσω ένα καφεδάκι στο σπίτι με παρέα. Στην όλη αυτή προσπάθεια θα πρέπει να αναφέρω ότι δεν είχα υπολογιστή οπότε δεν «έχανα» επιπλέον χρόνο με το κλασικό «να απαντήσω σε δυο μηνύματα» που καταλήγουν να γίνονται σχεδόν ώρα χαζεύοντας από το ένα στο άλλο τελικά.
Οπότε ο χρόνος μου ήταν πραγματικός και έτοιμος να αξιοποιηθεί χωρίς καλύμματα και δικαιολογίες. Μέχρι και γυμναστική σκέφτηκα να ξεκινήσω… (Σκέφτηκα είπα …δεν το αποφάσισα ακόμα…)
Μπορω και αλλιως 