17 Ιουνίου 2014 και η παράσταση» ωχ… Ηλέκτρα» του Αλέξη Καλλίτση σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη και Άννας Παναγιωτοπούλου όχι μόνο έφτασε στην Χαλκίδα αλλά κατάφερα να πάω κι ολας 🙂
Μια παρωδία γραμμένη έμμετρο δεκαπεντασύλλαβο που της ταίριαζε εκπληκτικά! Νομίζω ότι εκεί ήταν το μυστικό μετά την μοναδική ερμηνία των ηθοποιών. Μια πολύ πετυχημένη κίνηση που έκανε τον θεατή να γελάσει ακόμα περισσότερο με τα κείμενα και τους διαλόγους.
Η Ηλέκτρα μιας και έχει φτάσει σε αδιέξοδο αποφασίζει να επισκεφθεί ψυχολόγο για να λύσει τα προβλήματά της και το αποτέλεσμα είναι άκρως χιουμοριστικό! Ενα μικρό παράδειγμα θα σας δώσω (απο το:www.monopoli.gr) :
«Είναι η πρώτη μου φορά που πάω σε ψυχολόγο.
Εδώ και κάμποσο καιρό δεν έβρισκα το λόγο.
Όμως γιατρέ μου τα ‘παιξα και έπαθα μπορνιόκο.
Έφτασα σ’ αδιέξοδο. Έπαθα κοκομπλόκο.
Με πιάνει τρόμος του κενού και έχω και ιλίγγους
Κι άμα ρημαδοκοιμηθώ στον ύπνο βλέπω σβίγγους».
Εδώ και κάμποσο καιρό δεν έβρισκα το λόγο.
Όμως γιατρέ μου τα ‘παιξα και έπαθα μπορνιόκο.
Έφτασα σ’ αδιέξοδο. Έπαθα κοκομπλόκο.
Με πιάνει τρόμος του κενού και έχω και ιλίγγους
Κι άμα ρημαδοκοιμηθώ στον ύπνο βλέπω σβίγγους».
Απο φωτογραφικό υλικό δεν θα σας ανεβάσω ιδιαίτερα πράγματα γιατί οι οδηγίες ήταν να μην τραβηχτούν φωτογραφίες. Τράβηξα μόνο τρεις ίσα ίσα για να σας δείξω ένα μικρό δείγμα των κουστουμιών και να βγάλετε μόνοι σας τα συμπεράσματα για το ότι και τα υπόλοιπα ήταν εκπληκτικά.
Η αλήθεια είναι ότι δεν γνωρίζω γιατί βγαίνει αυτή η οδηγία με τις φωτογραφίες. Καταλαβαίνω ότι όταν γίνονται πρόβες ή μια πρεμιέρα δεν θα ήταν σωστό να κυκλοφορήσει φωτογραφικό υλικό για να μην γίνουν αντιγραφές ή κάτι παρόμοιο. Απο την στιγμή που ξεκινάει ένα έργο και υπάρχουν – φαντάζομαι – δημοσιογράφοι να καλύψουν το γεγονός ή βγαίνουν κάποιες αφίσες για το ανάλογο πρόμο, και πόσο μάλλον όταν ένα θέατρο βγαίνει σε περιοδεία δεν ξέρω γιατί να μην ενισχυθεί η δημοσιότητα, και η διαφήμιση ώστε να προσελκύσει περισσότερο κόσμο. Δεν μιλάω βέβαια να αποφανατίσεις καρέ καρέ όλο το έργο ή να το βιντεοσκοπήσεις απο την αρχή μέχρι το τέλος! Δυστυχώς μέχρι στιγμής δεν έτυχε να λύσω την απορία μου αυτή και αν κάποιος γνωρίζει θα ήθελα να μου πείτε.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία: Πέτρος Φιλιππίδης, Άννα Παναγιωτοπούλου
Σκηνικά: Γιώργος Γαβαλάς
Κοστούμια: Παναγιώτα Κόκορου
Μουσική: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας
Χορογραφίες: Ελπίδα Νίνου, Θανάσης Γιαννακόπουλος
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Διανομή:
Πέτρος Φιλιππίδης (Ηλέκτρα), Ελισάβετ Κωνσταντινίδου (Κλυταιμνήστρα), Γεράσιμος Σκιαδαρέσης (Αγαμέμνονας), Δημήτρης Μαυρόπουλος (Παιδαγωγός), Κρατερός Κατσούλης (Ψυχολόγος), Πάνος Σταθακόπουλος (Χορός), Αλμπέρτο Φάις (Ορέστης), Μάνος Ιωάννου (Αίγισθος), Χρήστος Σπανός (Πυλάδης), Σταύρος Καραγιάννης (Χορός), Κυριάκος Μαρκάτος (Χορός).
Το θέατρο είναι αγάπη ετών. Κοντά στο τέλος του Λυκείου είχα πάρει μέρος σε μια θεατρική παράσταση που έκανε το σχολείο και με αυτή λάμβανε μέρος στο θεατρικό διαγωνισμό που έκανε το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν. Ο ρόλος μου μικρός αλλά το θεατρικό μας είχε προχωρήσει μέχρι ένα καλό επίπεδο. Στην πορεία με την επιλογή των δέσμεων δυστυχώς «απομακρύνθηκα» από την τρίτη δέσμη που μου έδινε την δυνατότητα να δοκιμάσω να πλησιάσω προς τα εκεί. Αργότερα οι επιλογές μου με απομάκρυνηναν πολύ από εκεί. Παρόλα αυτά η αγάπη παρέμεινε, όπως επίσης υπήρχε σχεδόν πάντα η διάθεση για ραδιόφωνο. Άσχετο το ένα με το άλλο εμένα όμως με τράβαγαν και τα δύο. Το γράψιμο και η επικοινωνία με τον κόσμο είναι μερικά ακόμα στοιχεία που με κέντριζαν.
Γυρνώντας σπίτι ένιωθα ότι κακώς άφησα στην άκρη κάτι που με ενθουσίαζε.Όχι δεν έχω βλέψεις να γίνω ηθοποιός. Όταν πρόσφατα είδα την παράσταση «Ιφιγένεια η Εν Αυλίδι» στην οποία είχε λάβει μέρος ο αδελφός μου με εντυπωσιακή ερμηνεία (όσο και αν δεν το πιστεύετε εξακολουθώ να είμαι αντικειμενική), δεν σας κρύβω ότι πάλι κάτι με «έτρωγε». Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως η προοπτική συμμετοχής σε μια θεατρική παράσταση απαιτεί χρόνο που δεν μπορώ να διαθέσω σε τέτοιο βαθμό. Οπότε ήθελα κάτι με λιγότερη χρονική δέσμευση. Με ενδιαφέρει όμως πολύ αυτό που μου βγάζει η ενασχόληση με το είναι μου. Οτιδήποτε σε φέρνει σε επαφή με το εσωτερικό σου είναι, σίγουρα σου διδάσκει πράγματα και σίγουρα δεν βγαίνεις χαμένος.
Μπορω και αλλιως 