Μια απλή Δευτέρα;

Καλημέρα σε όλους! Καλή εβδομάδα να έχουμε με υγεία!!!

Άλλη μια φορά που μεσολαβεί τόσο πολύ καιρός από την τελευταία ανάρτηση…

Είναι που δεν θέλω να γράψω απλά κάτι, αλλά να το οργανώσω σωστά, χρόνο και σκέψη και … και … και όλο πάει πιο πίσω.

Σήμερα όμως μου ήρθε…απλά! Χωρίς προσχέδια!!!

Να πω μια καλημέρα. Να ευχηθώ υγεία, σε όλους… απλά δεν ξέρω…προερχόμενη από ένα δύσκολο συναισθηματικά σαββατοκύριακο. Δεν θα ήθελα να σας στεναχωρήσω πρωί πρωί απλά θα ήθελα μόνο να βγάλω εδώ μερικές μόνο, ελάχιστες από τις σκέψεις που κατακλύζουν το μυαλό μου…

Δεν είναι σήμερα λοιπόν μια απλή Δευτέρα. Είναι μια καινούργια μέρα, μια καινούργια εβδομάδα, 24 καινούργιες ώρες έτοιμες να μας περιμένουν, να τις διαχειριστούμε σωστά. Να μας δώσουν το 100% τους αν τους δώσουμε το δικό μας. Καλά αν δεν θέλετε το 100% δώστε το 50, το 40 έστω το 30! Δώστε τους το όμως. Μην το χαλαλίζετε! Δώστε τους το και θα σας το επιστρέψουν με χαρά διπλό και τρίδιπλο.

Κάντε κάτι διαφορετικό. Όχι κάτι τελείως τρελό, μην συγκρίνεστε με κανέναν. Συνήθως βγαίνουν όλες οι δικαιολογίες και οι ανασφάλειες μας και καταλήγουμε να χάνουμε και να πέφτουμε ακόμα πιο πολύ. Συγκριθείτε μόνο με τον εαυτό σας! Με τον χθεσινό εαυτό σας, τον προχθεσινό…τον πριν από 5 λεπτά ακόμα ακόμα….και κάντε κάτι διαφορετικό.

Αν κάθεστε στον καναπέ, σηκωθείτε και βάλτε μουσική. Αν βαριέστε πηγαίνετε μια βόλτα, αν γκρινιάζετε…σταματήστε! Καλέστε ένα φίλο, χαμογελάστε….Κάντε κάτι καλύτερο από αυτό που κάνατε μέχρι στιγμής. 10, 20 , 30% καλύτερο, διαφορετικό, ομορφότερο από ότι κάνατε μέχρι πριν από 5 λεπτά!

Ξεκινήστε τώρα! Αυτή είναι μια όμορφη μοναδική στιγμή για μια καινούργια αρχή, όχι γιατί είναι Δευτέρα, Τρίτη, Πέμπτη, πρώτη ή μέση του μήνα, η ημερομηνία της επετείου ή των γενεθλίων σας αλλά γιατί εσείς διαλέξατε να την κάνετε τόσο ξεχωριστή όσο αξίζει σε μια καινούργια αρχή!!

Μια απλή Δευτέρα λοιπόν;; Όχι! Μια καινούργια ευκαιρία για να λάμψει η δική σας, ολόδική σας προσωπική στιγμή επιτυχίας!!!

Μια νέα αρχή απο το πουθενά; Γιατί όχι;

Καλησπέρα σε όλη την παρέα του Μπορώ και αλλιώς,

έχω εδώ και 10 λεπτά και νιώθω την επιθυμία να γράψω αυτό το άρθρο, αλλά παράλληλα πρέπει να κάνω και τις δουλειές του σπιτιού… και κάπως έτσι πάνε πίσω και πιο πίσω όλα τα άρθρα τα καημένα, και η μια μέρα διαδέχεται την άλλη και τσουπ… Πάλι πέρασε ένας χρόνος! τς τς τς

Μετά σκέφτηκα … όχι θα το γράψω το άρθρο… έστω να πω μια καλημέρα… και απο την μια στιγμή στην άλλη το μυαλό μου γέμισε ιδέες και πράγματα που θέλω να γράψω και δεν ήξερα με τι να ξεκινήσω… όλα ήθελαν να γραφτούν πρώτα…

Οπότε, έτσι για να κάνω την αρχή, είπα να σας πω μια καλημέρα…

Καλημέρα μικρό και πιστό μου παρεάκι που σας ευχαριστώ πολύ για την υπομονή σας και εξακολουθείτε να είστε εδώ τριγύρω…

Νιώθω όμορφα σήμερα, με όρεξη, ο καιρός είναι ηλιόλουστος, με το φως να τρυπώνει σε όλες εκείνες τις σκέψεις που έχουν σκοπό να φέρουν παραίτηση και μελαγχολία και τις αντικαθιστά με άλλες, γεμάτες όρεξη, διάθεση για αλλαγές, δημιουργία, χαμόγελα!

Εύχομαι και εσείς να είστε στην ίδια διάθεση…

Ας μην αφήνουμε μικρά καθημερινά πράγματα να μας ρίχνουν. Ένας τσακωμός, οι δουλειές του σπιτιού, οι υποχρεώσεις… ναι είναι σημαντικά αλλά σήμερα ΟΧΙ! Σήμερα θα είναι η αρχή μιας καινούργιας ψυχολογίας, μιας καινούργιας οπτικής ότι σας εκφράζει καλύτερα!

Έτσι χωρίς φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες… ΤΩΡΑ… Τώρα είναι η στιγμή που θα πάρουμε μια βαθιά ανάσα, θα χαμογελάσουμε και θα κάνουμε τα πάντα …αλλιώς!

Θα κλείσουμε το μάτι στον εαυτό μας και θα φέρουμε με τσαχπινιά την καλύτερη διάθεσή μας στην επιφάνεια….Δεν είναι δύσκολο…. Ας θυμηθούμε την πιο δυναμική στιγμή μας στο παρελθον, εκείνη που νομίζαμε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, να αλλάξουμε τον κόσμο; Θυμάστε; Σίγουρα κάποια τέτοια στιγμή υπήρξε που η αυτοπεποίθησή μας χτύπαγε κόκκινο!!!

Κοιτάξτε στον καθρέφτη… καλά …. στα μάτια….Είναι ακόμα εκεί! Κρύβεται τσαχπίνικα ενα πονηρό χαμογελαστό βλέμμα να μας θυμίσει ότι απο τότε μέχρι τώρα έχουν μεσολαβήσει μόνο κάποια χρόνια εμπειρίας και τίποτα άλλο! Η ζωντάνια της ψυχής μας είναι εκεί και περιμένει, δεν έφυγε ποτέ!! Ενα μικρό ουπς περιμένει για να ξεπεταχτεί και να πετάξει απο πάνω της οτιδήποτε την βαραίνει!!!

Σςςς….ακούστε….ουπς!!!

 

Καλή χρονιά!! 2019

Με μικρή καθυστέρηση θα δώσω τις ευχές μου για καλή και δημιουργική, ευτυχισμένη και γεμάτη χαμόγελα και όμορφες στιγμές καλή χρονιά, απο εδώ.

Απο την σελίδα μας στο Facebook τα είπαμε έγκαιρα…

Θέλω να γράψω να υποσχεθώ στον εαυτό μου, ότι θα τα λέμε συχνότερα αλλά και βλέπω ότι απο περσυ πέρασε ένας χρόνος και εγώ έμεινα σε εκείνα τα άρθρα μόνο για την οργάνωση της χρονιάς… Οπότε δεν θα υποσχεθώ τίποτα και ελπίζω να με ξαφνιάσω….Πρέπει να το βάλω λίγο στο πρόγραμμα γιατί θέλω τόσα να μοιραστώ μαζί σας!

Εύχομαι να τα καταφέρω 🙂

Η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος

Δεν ξέρω αν αυτό το κείμενο είναι βασισμένο στην φιλοσοφία του «Μπορώ και αλλιώς», δεν ξέρω αν είναι η αισιόδοξη πλευρά του εαυτού μου που «απαιτεί» να το γράψω ή κάποια ενδόμυχη ανάγκη μου να μου υπενθυμίζω αυτά που τόσο καλά ξέρω σαν μια μικρή απάντηση όταν με πιάνουν εκείνες οι μελαγχολικές σκέψεις ότι ο καιρός περνάει. Το σίγουρο είναι ότι σίγουρα υπάρχει άλλη όψη του νομίσματος στο κείμενο «τι 30…τι 40…τι 50;»

Το οτι τα χρόνια περνάνε και μεγαλώνουμε είναι ευλογία πέρα απο όλα τα σοβαρά ή χαζά πράγματα που νιώθουμε να αλλάζουν στο μυαλό και στο σώμα μας. Φυσικά και είναι ευλογία να βλέπεις και να χαίρεσαι την ζωή σου, να έχεις κάθε μέρα την ευκαιρία να αλλάξεις όλα όσα σε χαλάνε, να βελτιώσεις τομείς που χρειάζονται βελτίωση.

Ευλογία είναι να δημιουργείς οικογένεια, παιδιά, να τα εκπαιδεύεις, να τα βλέπεις να στέκονται στα πόδια τους και να κάνουν και εκείνα με την σειρά τους την δική τους οικογένεια.

Οι άνθρωποι – συνήθως – έχουν την τάση να θέλουν να εξελιχθούν, να δημιουργήσουν, να προσφέρουν, να βοηθήσουν, να αγαπήσουν, να αγαπηθούν και τα χρόνια που περνάνε σου δίνουν αυτή την ευκαιρία. Η κάθε μέρα που περνάει σου δίνει αυτή την ευκαιρία. Άπλωσε το χέρι και άρπαξέ την!

Το μυαλό σου, οι ιδέες σου, οι σκέψεις σου ωριμάζουν, τα επιχειρήματά σου γίνονται πιο στιβαρά μιας και πολλές φορές περιέχουν προσωπικά βιώματα και όχι «μου είπε ένας φίλος μου». Πράγματα που τα δεχόσουν τώρα δεν τα σηκώνεις ούτε για αστείο. Μαθαίνεις να ελίσσεσαι όλο και πιο εύκολα και κυρίως χωρίς να σε χαλάει και αυτό είναι σπουδαίο μιας και οι άνθρωποι που έχεις απέναντί σου δεν είναι όλοι ίδιοι…ευτυχώς!

Ξεχωρίζεις ακόμα πιο εύκολα τους δήθεν απο τους αληθινούς. Συμπεριφορές που σε χαλάνε, που σε μαυρίζουν, που σε στεναχωρούν βγαίνουν πιο εύκολα έξω απο την πόρτα.

Συνειδητοποιείς (επιτέλους γιατί το ήξερες) ότι η ζωή σου και η ψυχολογία σου δεν έχουν χώρο για μίζερα ανθρωπάκια που το μόνο που θέλουν ειναι να ικανοποιήσουν το εγώ τους. Ανεγκέφαλους που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα. Κακιασμένους που το μόνο που στάζει το στοματάκι τους είναι χολή. Ο δρόμος είναι ένας και αυτός οδηγεί μακριά τους! Στο καλο!

Θέλεις ποιότητα και άνεση στην ζωή σου και τα διεκδικείς! Και αν θέλεις να ξεφύγεις και λιγάκι και πάλι μαγκιά σου. Δική σου επιλογή!

Ξέρεις τι θέλεις και το διεκδικείς!

Ο τρόπος που βλέπεις τα πράγματα αλλάζει. Αλίμονο αν έμενε ο ίδιος.

Οι φιλικές σου σχέσεις μεστώνουν και έχουν πλέον διάρκεια στον χρόνο. Παθαίνεις μια ψιλοφρίκη όταν λες «τον γνωρίζω 20 χρόνια» (τι 20; γιατί 20; αφού εγώ νιώθω 26 πότε τον γνώρισα χι χι χι) αλλά μόλις θυμάσαι όλα όσα έχετε ζήσει και τον κώδικα επικοινωνίας που έχετε αναπτύξει τα ξεχνάς όλα!

Είναι σπουδαίο μέσα στα τόσα εκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη να έχεις την τύχη να έχεις 1…2…10.. ανθρώπους που μπορείς να στραφείς όταν είσαι καλά αλλά και όταν δεν είσαι. Να μην ντραπείς να κλάψεις, να τσιρίξεις, να γελάσεις γιατί απλά είναι οι φίλοι σου! Η οικογένεια που διαλέγεις! Να αρκεί μόνο να τους σκεφτείς για να χαμογελάσεις!

Η σχέση σου με την οικογένειά σου συνήθως έρχεται σε πιο ομαλά επίπεδα αν δεν ήταν. Τους κατανοείς περισσότερο, τους αγαπάς περισσότερο, βλέπεις πως μπορείς να νιώθεις και να συμπεριφέρεσαι σαν παιδί ακόμα περισσότερο όταν εκείνοι είναι στην ζωή 🙂 Περπατάς σιγά σιγά με τα δικά τους παπουτσια και ζητάς τις συμβουλές τους για τα δικά σου παιδιά. Όταν βλέπεις την ικανοποίηση στο βλέμμα τους για όσα έχεις καταφέρει συγκινείσαι. Κατά βάθος ακόμα θέλεις την επιβράβευσή τους. Χαίρεσαι την κάθε στιγμή μαζί τους. Τα πράγματα είναι τόσο ρευστά και ξέρεις ότι όλα ανατρέπονται απο την μια στιγμή στην άλλη. Αποζητάς να περνάς περισσότερο χρόνο μαζί τους. Απολαμβάνεις ένα καφέ μαζί τους και χαίρεσαι που δεν είσαι στην φάση «πρέπει να πάω στο δωμάτιο μου να διαβάσω την ώρα που θέλω να ακούσω τι λένε οι μεγάλοι» χι χι χι. Τώρα «οι μεγάλοι» είσαι εσύ!

Δεν φοβάσαι να τσαλακωθείς. Ξέρεις τι είσαι και δεν δίνεις δεκάρα τι νομίζουν οι άλλοι!

Σήμερα δεν μπορώ και αλλιώς (Για την Δέσποινα)

Ψάχνοντας να βρω τον τίτλο για αυτην την ανάρτηση έγραφα και έσβηνα και ξανά απο την αρχή.

Τι να γράψεις όταν οι σκέψεις τρέχουν με τόση ταχύτητα στο μυαλό σου που το χέρι σου δεν προλαβαίνει να τις καταγράψει;

Το κείμενο αυτό ήθελα να το γράψω από την πρώτη μέρα που έμαθα ότι η φίλη μας Δέσποινα δεν είναι πια κοντά μας! Από την πρώτη εκείνη μέρα που τα δάκρυα γέμιζαν τα μάτια μου, που το μυαλό μου δεν μπορούσε να διαχειριστεί πώς ένας νέος άνθρωπος 37 χρόνων φεύγει ξαφνικά από την ζωή!

Δεν μπορούσα όμως να καθίσω να γράψω τίποτα. Το μυαλό μου ήταν σε εκείνη και στον άντρα της με τον οποιο γνωριζόμαστε πόσο; Μια δεκαετία; Όχι…παραπάνω… Ο Θανάσης μαζί με 2-3 άλλους φίλους μου ήταν από τις πρώτες σοβαρές φιλικές σχέσεις που έκανα τα εργένικα μου χρόνια όταν έμενα μόνη μου. Και με όλα τα παιδιά διατηρούμε ακόμα επαφές και ας ειμαστε ολοι παντρεμενοι πια. Και με ολους νιωθω την ίδια χαρά και ευχαρίστηση όταν τους ξαναβλεπω με όταν τους καλογνώριζα.

Τοτε ήμασταν και οι δυο αυτο που λένε ελεύθεροι. Το μυαλό μου παει πισω οταν την πρωτογνώρισα. Σε μια έξοδό μας θα γνώριζα την καινούργια σχέση του φίλου μου τότε, σύντροφο ζωής στην πορεία.

Μια δυναμική κοπέλα, σκεπτόμενη, ομιλητική, επικοινωνιακή, σοβαρή και φιλική παράλληλα, δεν άργησε να μου αφήσει την αίσθηση ότι η Δέσποινα δεν ήρθε για να φύγει απο την ζωή του φίλου μου. Ήταν εκεί για να συμπληρώσει ο ένας το άλλον και έτσι και έγινε 🙂 Χάρηκα πολύ όταν τα παιδιά αποφάσισαν να χαράξουν μαζί το δικό τους μονοπάτι στην ζωή 🙂

Με την μετακόμισή μου πίσω στην Χαλκίδα μπορεί να μην συναντιόμασταν τόσο όσο θα ήθελα, δεν το αφήναμε όμως στην «τύχη του». Τηλέφωνα και ιντερνετ παίζουν και θετικό ρόλο στις σχέσεις που ειναι σε χιλιομετρική αποσταση. Σίγουρα θα μπορούσαμε να ειχαμε συναντηθεί περισσότερες φορές και απο κοντά αλλά δεν «καθόταν» πάντα εύκολο 😦 παρόλα αυτά τα παιδιά ήταν φιλοι μας και θα εξακολουθήσουν να ειναι. Πως θα μπορούσε αλλωστε να ειναι αλλιώς;

Ενα πρωινό τηλεφώνημα έφερε τα πάνω κάτω στην διάθεσή μου, στην σκέψη μου και σε όλο μου το είναι.

«Η Δέσποινα έφυγε…έτσι ξαφνικά!»

Δεν μπορείς λες…κατι δεν άκουσα καλα…και ομως ακουσες και παρα πολύ καλά…ασχετα με το αν δεν μπορεις να το διαχειριστείς… Το μυαλό σου αδειαζει και γεμιζει παραλληλα με σκεψεις…. Τηλεφωνώ στον Χρήστο…η κηδεια ηταν σε μια περιοχη που δεν ειχα ξαναπαει την οποια ομως η Δεσποινα την αγαπουσε πολύ…του ζητώ να παρει λιγες ωρες αδεια…να εξηγήσει…πρεπει να παμε…σκεφτόμουν τον Θανάση…επρεπε ολοι οι φιλοι του να ειναι κοντα του να του συμπαρασταθουν…αλλά πως μπορεις να συμπαρασταθεις σε καποιον που μολις εχασε τον συντροφο της ζωής του; Τι μπορεις να του πεις που να τον κανεις να νιωσει καλυτερα; Υπαρχει κατι; Γιατι εγω δεν εβρισκα τιποτα!

Ο Χρήστος τελικά τα κατάφερε και ξεκινήσαμε με βαριά καρδιά για την κηδεία. Ολο το χωριο ηταν εκεί και οχι μονο φυσικά! Ολοι να αποχαιρετίσουν ενα γελαστό και ευγενικό κορίτσι. Ένα κορίτσι οπως ειπα και πριν σκεπτόμενο, που είχε άποψη και λόγο και δεν δίσταζε ποτέ να τον διατυπώσει. Μου έκανε εντύπωση οτι το χωριό όλων ήταν χωριό ηλικιωμένων. Τρεις ηλικιωμένοι μάλιστα μπροστά μας στο προάυλιο της εκκλησίας συζητούσαν για τα ξαφνικά της ζωής ο ενας μαλιστα ελεγε με καμαρι οτι δυο φορές γλύτωσε απο καρδιολογικά. Έβλεπα τον Χρήστο να «θυμώνει». Καταλάβαινα τι σκεφτόταν. Να είναι καλά όλοι οι άνθρωποι και να ζήσουν όρθιοι και γεροί μέχρι τα 100 αλλά κάτι τέτοιες στιγμές η ανθρώπινη φύση μας δεν μπορούσε να εξηγήσει πως ειναι δυνατον να φεύγουν ανθρωποι τοσο νεοι με την μια και ξαφνικά και άλλοι ανθρωποι να ειναι 85 χρονων και να την «σκαπουλάρουν» 2 και 3 φορες. Απο την μια καταλαβαινα την απορια και την σκεψη και απο την άλλη σκεφτομουν οτι καλως ή κακως δεν ειμαστε σε θεση να γνωριζουμε τιποτα απο τα σχεδια του Θεού και δεν μπορούμε να «κρίνουμε» και να κανουμε συγκρίσεις.

Για κανεναν δεν ειναι ευκολο να χανει καποιον δικο του, ακομα και για τους 90χρονους, απλά σκεφτεσαι οτι ενας ανθρωπος 90 χρονων έχει δει τοσα πραγματα στην ζωή του, εχει δημιουργησει οικογενεια, παιδιά, εγγονια εχειτην ευλογια να δει την οικογενεια του να μεγαλωνει, να δημιουργει. Ενας ανθρωπος μικρός δεν εχει προλάβει να κάνει τιποτα απο ολα αυτα. Και παλι μετά σκεφτεσαι οτι εισαι πολυ μικρός (δεν εννοω ηλικιακά) για να μπορεσεις τελικά να κατανοήσεις κάποια απο τα μυστήρια της ζωής. Καλά να είναι ολοι οι ανθρωποι του κοσμου, εβλεπα στο νεκροταφείο τους τάφους του χωριού και σε ενα ποσοστό 80% οσων ειδα ήταν ολοι τοσο μα τοσο ηλικιωμένοι που απο την μια ηταν ευχαριστο να σκεφτεις οτι ολοι αυτοι οι ανθρωποι ειχαν την ευλογια που ελεγα πριν.

Περιτό να σας πω οτι σκεφτομουν τον εαυτο μου στην θεση της Δεσποινας, του Θανάση. Τις διαφορες σκεψεις που πλυμμυριζαν το μυαλο μου για μενα, τον άντρα μου, το παιδί μου. Το ποσο εντονα σκεφτομουν το φιλικό μας ζευγάρι. Το πόσα πραγματα σκεφτομουν να πω στον Θανάση και όλα μου φαινοντουσταν τοσο ανουσια, τοσο νωρις, τοσο χαζά!

Με ρωτάνε κατά καιρούς πως μπορείς να σκέφτεσαι έτσι και να εισαι χαμογελαστή κτλ; Μα γιατί στην ζωή υπάρχουν πράγματα για τα οποία δεν μπορεις να κανεις τιποτα αρα οφειλεις να αλλάζεις αυτά που μπορείς και να μην αφηνεις μικρο μαλακίες να σου χαλανε την ζαχαρένια σου όταν υπαρχουν πολλά και σοβαρά προβλήματα. Για πειτε μου λοιπον…μπροστά στον θάνατο δεν φαίνονται όλα πιο εύκολα και εφικτά;

Εχει τοσο σημασια αν τσαντιστηκες στην δουλεια; αν καθε μερα ξεσκονιζεις και καθε μερα ξαναερχεται η σκονη; αν το παιδί δεν σε ακουει; αν δεν πηγες τις διακοπες που ηθελες; αν δεν σου αρεσε που σε στραβοκοιταξε ο ασχετος στο λεωφορείο; Εχουν φυσικά την δοση νευρων και θυμου ή στεναχώριας αλλά με σύγκριση τι; Ας μην ξεχνάμε οτι ειμαστε προσωρινοί σε αυτον τον κόσμο και οτι δεν μας ανήκουν οι πάντες και τα πάντα και τότε ίσως κάνουμε κάποια πράγματα καλύτερα. Θα μπορούσα να γράψω πολύ περισσότερα πράγματα αλλά προτιμώ να αφήσω τα περισσότερα στις σκέψεις μου και να κλείσω αυτό το κείμενο με μια άλλη ανάρτηση στην οποία έπεσα ξαφνικά λίγες μέρες μετά απο την κηδεία της Δέσποινας.

Δέσποινά μου, να προσέχεις απο εκεί ψηλά όσους αγαπάς και σε αγαπάνε!!! Μας λείπεις…

 

Ε δεν κρατιέμαι!

Να παίξουν παρακαλώ τα εμβατήρια εισαγωγής….:)

 

Δεν κρατιέμαι είναι γεγονός! Απο την μία ανυπομονώ και απο την άλλη το θέμα έχει πολύ δουλειά και θέλει πολύυυυ χρόνο μέχρι να ολοκληρωθεί. Για αυτό αποφάσισα να κρατήσω την ίδια «λογική’ με το blog αυτό!

Όταν πρωτοξεκίνησα δεν είχα ετοιμάσει αναρτήσεις. Μια μια ανάλογα με το είχα να πω 🙂

Θυμάστε που σας είχα γράψει ότι «μαλλον θα παει για αργότερα;» ε….το αργότερα έφτασε! χι χι 🙂

Ξαναδοκίμασα το εγχείρημα με το site με σκοπό να κουμπώσουν όλα τα blogospitakia μου σε ένα 🙂

Είμαι πολύ ευχαριστημένη που βλέπω ότι τελικά όλα γυροφέρνουν αλλά τελικά τα καταφέρνω (στο θέμα των κιλών να δω πότε θα έχω αποτελέσματα)! Βέβαια αλλαγές θα γίνουν ακόμα, ενότητες θα προστεθούν και σιγά σιγά θα κουμπώσουν πάνω εκεί και τα υπόλοιπα blogs όπως και το «να σου πω ενα μυστικό» που λόγω των πολλών κατηγοριών που έχει θέλει πολύ περισσότερο χρόνο όσο αφορά την διαμόρφωση. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες 🙂 Το θέμα ήταν να γίνει η αρχή!

Με ιδιαίτερη χαρά λοιπόν σας παρουσιάζω το site «Μπορώ και αλλιώς» και πολύ θα χαρώ να λάβω τις σχόλιά σας για το αν σας αρέσει ή ακόμα και για προτάσεις βελτίωσης!

Μια επίσκεψη ήταν η αφορμή

Αυτά που θα σας περιγράψω σήμερα δεν είναι κάτι σπουδαίο ούτε κάτι που δεν το έχετε κάνει στην ζωή σας.

Κάνοντας ένα απο τα γνωστά μου «τακτοποιήματα» στον υπολογιστή βρήκα μια φωτογραφία και έτσι είπα να φτιάξω αυτή την ανάρτηση.

Ενα απλό απόγευμα του Οκτωβρίου του 2013 ( μην το σχολιάσετε χι χι χι ) και μια αγαπημένη θεία είχε κάνει την επίσκεψή της στην Χαλκίδα. Μια θεία που δεν το βάζει κάτω σχεδόν ποτέ και πάντα προσπαθεί να βγει απο όποιο τέλμα την ρίχνουν οι συγκυρίες κατά καιρούς. Μια θεία που όποτε βρει ευκαιρία να αποδράσει την βουτάει απο τα μαλλιά και της δίνει και καταλαβαίνει. Μια θεία που είναι πολύ παραπάνω «Μπορώ και αλλιώς» και αρνείται πεισματικά να την πάρει απο κάτω και αν κάποια στιγμή συμβεί επανέρχεται πάντα δριμύτερη!

Όταν λοιπόν κάνει τις αποδράσεις της, μικρές ή μεγάλες προσπαθεί πάντα να αποκομίσει τα περισσότερα που μπορεί. Ψάχνει, μαθαίνει, ενημερώνεται για τα πάντα που μπορεί να συμβαίνουν σε μια πόλη και ρουφάει όσες περισσότερες εικόνες μπορεί. Δεν είναι λίγες οι φορές που προγραμματίζει και κουράζομαι μόνο να την ακούω πόσο μάλλον να ακολουθήσω 🙂

Κάπως έτσι λοιπόν προέκυψε μια επίσκεψη σε οικογενειακό πρόσωπο που είχε καιρό να δει. Ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να το δούμε και εμείς (η μητέρα μου και εγώ). Μετά την επίσκεψη είπαμε να σταματήσουμε για να τσιμπήσουμε κάτι. Απλά και αυθόρμητα. Μια μπυρίτσα, μια σαλατούλα και δυο μεζεδάκια και το βασικότερο συστατικό καλή διάθεση, πράγμα που ευτυχώς δεν μας λείπει 🙂

Το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο αλλά δεν μας ενόχλησε καθόλου. Τρεις γυναίκες με κοινούς κώδικες επικοινωνίας ήταν αρκετό για να γεμίσει η καρδιά μας με όμορφα συναισθήματα

Περιττό να σας πω ότι αυτή η μικρή, ταπεινή και αυθόρμητη έξοδος ήταν τόσο αναζωογοννητική! Το γέλιο και οι ατάκες έπεφταν βροχή. Είναι μαγικό το πόσο καλό σου κάνει μια καλή παρέα!

Ακόμα και αν βαριέστε να κάνετε κάτι, επιβληθείτε στον εαυτό σας και αλλάξτε του την γνώμη! Το σίγουρο είναι οτι θα περάσετε καλύτερα απο το να μείνετε στο σπίτι 😉

 

 

Υ.Γ είχα σκοπό να αποθανατίσω όλα τα «βήματα» της μικρής μας εξόδους αλλά με το μπλα μπλα ξεχάστηκα!

Στο μυαλό ενος αυτιστικού ατόμου

Ένα δίλεπτο βίντεο το οποίο μας βάζει στο μυαλό κάποιου που πάσχει απο αυτισμό. Δείτε το και σίγουρα δεν θα ξανακοιτάξετε με τον ίδιο τρόπο κάποιον με αυτισμό!

Μπορώ και αλλιώς και studio 2-22

Καλησπέρα σε όλους 🙂

Ηθελα απο καιρό να γράψω αυτή το κείμενο και εφτασε και η ωρα αυτή χα χα.

Όπως ίσως να θυμάστε σας είχα πει εδώ ότι θα ασχοληθώ με το ραδιόφωνο. Έ έτσι και έγινε. Μετά απο σκέψεις πολλές είπα να δοκιμάσω και να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να κάνει πράξη κάτι που ήθελα απο το Λύκειο σχεδόν.

Η πρώτη εκπομπή είχε πολύ άγχος…και η 2η….και η 3η…..και η 10η…. χα χα χα. Το συναίσθημα ήταν πρωτόγνωρο και το τρακ αρκετό αλλά απο την άλλη χάρηκα που δεν το άφησα να με «νικήσει» με το να κάνω πίσω αν και ομολογώ οτι πέρασε πολύς καιρός μέχρι να το πάρω απόφαση.

Κάλλιο αργά παρά αργότερα  που λένε 🙂

Η εκπομπή λέγεται φυσικά…»Μπορώ και αλλιώς» μιας και έχει μουσική που ώς γνωστόν φτιάχνει την διάθεση μας και μπλά μπλά σχετικό με εκδηλώσεις, ενημέρωση, άρθρα αισιοδοξίας, θετικές ειδήσεις, οπτική αισιοδοξίας κτλ. Λίγο πολύ η θεματολογία του blog, (όπως και διάφορα άρθρα του) για αυτο και ονομάστηκε η εκπομπή με το ίδιο όνομα του blog.

Κάτι σαν το blogaki μου να απέκτησε και φωνή εκτός απο τον γραπτό λόγο 🙂

Όπως σας έλεγε λοιπόν η εκπομπή «Μπορώ και αλλιώς» είναι ιντερνετιακή απο το Studio 2-22, παίζει καθε Δευτέρα και Τετάρτη 10:00 – 11:00 το πρωί. Σας προσκαλώ λοιπόν και μέσα απο αυτή την ανάρτηση να περάσουμε παρέα μουσικά, με τις προτάσεις σας και κυρίως με πολύ καλή διάθεση. Και αν ακομα δεν ειναι και τόσο καλή, με όρεξη να την βελτιώσουμε.

Καλή ακρόαση λοιπόν 🙂

«Γεννητούρια»

Καλημέρα σε όλους,

τα μάθατε; είχαμε «γεννητούρια»! Ναι ναι ένα καινούργιο blogaki προστέθηκε στην παρέα του Μπορώ και αλλιώς!

Η κα Νίτσα αποτέλεσε την έμπνευση για αυτό! Ένα από τα καλά του διαδικτύου είναι ότι εκμηδενίζονται οι αποστάσεις…ότι μπορείς να γνωρίσεις ανθρώπους που ίσως να μην είχες την ευκαιρία να το κάνεις διαπροσωπικά! Μια τέτοια γνωριμία λοιπόν ήταν η κα Νίτσα. Μου άφησε θετικές εντυπώσεις και την αίσθηση ότι είναι ένας άνθρωπος που εκφράζεται μέσα από κάθε ευκαιρία και μεταδίδει αυτή την έκφραση και στους γύρω της. Γράφει ποιήματα, έβλεπα τα σχόλια των φίλων της και….κλικ! Ο λαμπτήρας άναψε και μια καινούργια ιδέα είχε γεννηθεί! Θα συγκέντρωνα τα ποιήματά της και θα έφτιαχνα ένα ζεστό γεμάτο αγάπη blogoσπιτάκι για να τα φιλοξενήσει. Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε το εκφράζομαι ποιητικά!

Η χαρά και τα λόγια που πήρα από την ίδια ήταν κάτι συγκινητικό! Από την μία κοκκίνιζα, από την άλλη με ευχαριστούσαν και παράλληλα ένιωθα τόσο ευλογημένη που από το πουθενά ένας άνθρωπος σου μίλαγε με λόγια καρδιάς, αληθινά γεμάτα ευχές. Σκεφτείτε…πόσο εύκολο και πόσο δύσκολο είναι παράλληλα να ανοίξετε το στόμα και την καρδιά σας και να ευχηθείτε… απλά και ουσιαστικά; Δεν θα σας έφτιαχνε την διάθεση αν γινόσασταν αποδέκτης; Ε λοιπόν κάντε το εσείς σε κάποιον άλλον, φτιάξτε εσείς την μέρα κάποιου και σίγουρα θα σας γυρίσει μπούμερανγκ!

Αν και εσείς γράφετε και θέλετε μπορείτε να στείλετε τις δημιουργίες σας και πολύ ευχαρίστως να σας φιλοξενήσουμε. Βασική προϋπόθεση είναι να είναι φυσικά δικά σας και όχι κλεμμένα και να υπάρχει κάποιος τρόπος επικοινωνίας. Επίσης να επισημάνω ότι το blog είναι δημόσιο και παρόλο που έχω γράψει ότι τα κείμενα αποτελούν πνευματική ιδιοκτησία των δημιουργών τους θα πρέπει να έχετε στο μυαλό σας ότι όπως και στην κοινωνία οι κανόνες δεν ακολουθούνται πάντα 😦